Mount Kadam, Oeganda afbeelding
Mount Kadam, Oeganda
Vlag Oeganda

Oeganda Reisverslag 2018

 

Oeganda 2018

Lees ons Oeganda Reisverslag en beleef samen met ons hoe het is om in Oeganda te zijn.
Deze prachtige maatwerkreis is voor ons samengesteld door Pangea Travel.

Bekijk onze Oeganda fotopresentatie

Oeganda fotopresentatie

 Bekijk ons Albelli Fotoboek Oeganda

Op zondag 25 februari 2018 begint onze trip naar Oeganda. We vertrekken tien voor tien met KLM en landen na 10,5 uur vliegen op het vliegveld van Kigali in Rwanda. Na een tussenstop van bijna een uur vliegen we in veertig minuten terug naar Entebbe, het vliegveld bij de hoofdstad van Oeganda, Kampala.
Er is een tijdsverschil tussen Nederland en Oeganda van twee uur in de winter en een uur in de zomer.
De tussenstop in Kigali heb je alleen op de heenreis. Op de terugweg vlieg je in één keer terug.


Vanuit de vrieskou in Nederland stappen we de broeierige warmte in. Bij de douane moeten we erg lang wachten, maar uiteindelijk mogen we door en vinden we onze gids/chauffeur Shindishi. Oeganda ligt ingeklemd tussen Sudan, Kenya,Tanzania, Rwanda en Congo.

Nationaal park Murchison Falls

We rijden door de drukke voorwijken van Kampala. Het is gekkenhuis, iedereen is op straat. Boda boda's (brommers die veel te hard rijden) met stapels bananenbladeren (waar het eten in gekookt wordt), razen ons aan alle kanten voorbij.
Na ruim een uur rijden komen we aan bij de Cassia Lodge aan het Victoriameer. We kunnen net drie uurtjes slapen, dan gaat de wekker weer en moeten we voor de file begint Kampala uit zijn.

Bij het plaatsje Masindi eindigt de verharde weg en moeten we verder over de rode aarde. Onderweg stoppen we bij de neushoornopvang, de Ziwa Rhino Sanctuary. In de jaren 70 zijn tijdens het regime van Idi Amin alle neushoorns afgeslacht.
Na de val van Amin zijn door het buitenland neushoorns gedoneerd en nu zijn ze een populatie aan het opbouwen die ze willen uitzetten in het park.

Er lopen twee rangers mee, een voor ons en een achter ons. We lopen in een groepje van vier toeristen in totaal. De rino’s trekken zich niets van ons aan en je ziet alleen hun oren bewegen. Je moet wel gepaste afstand bewaren, anders vallen ze aan. Twee neushoorns hebben kleintjes, een peuter van zeven maanden en een baby van een paar weken. Ze blijven langer dan een jaar bij hun moeder, in het begin drinken de kleine rhino's alleen maar moedermelk.  

Inmiddels zijn er meer dan 20 rhino's, want de eerste baby’s zijn dus al geboren. Je kunt de rhino’s te voet van redelijk dichtbij benaderen. Het gras wordt kort gehouden door koeien, die op hetzelfde terrein leven.

Hierna gaan we lunchen bij een restaurantje, door de chauffeur uitgezocht. Het eten is hier heerlijk. We eten fajita’s met chapati, bonen, guacemole en rijst. Nile Special is het bier van hier, dus dat moet erbij! ;-)

Tijdens de lunch maken we een heuse windhoos mee. Heel vreemd om te zien hoe heel plaatselijk alles in de lucht wordt gegooid.

We rijden door over een onverharde weg naar het Nationaal Park Murchison Falls.
Dit is het grootste park van Oeganda en het bestaat uit twee delen. Het zuidelijke deel bestaat uit woud met veel primaten.



Het noordelijke deel bestaat uit savanne met wild, zoals je ook in het Krugerpark tegenkomt.
We steken met een pontje de Nijl over en komen in het savannegebied. De fourwheeldrive hebben we nu echt nodig.
De wegen worden slechter. De temperatuur kan oplopen tot veertig graden maar ligt meestal rond de dertig graden.



Enorme termietenhopen prijken langs de kant van de weg. De rode termieten zijn erg geliefd bij dieren, maar ook bij mensen, ze smaken zoet. Op de wegen zie je veel 'olivebaboons', bavianen met een groenige gloed, die elkaar heerlijk aan het vlooien zijn.

De wegen zijn rood, de mensen zwartblauw en de begroeiing is soms blauwgroen. Tel daar de felgekleurde gewaden van de dames bij op en je heb Oeganda in een notendop.

We komen aan bij de top van de Murchisonwaterval.

Dit is de krachtigste waterval van de wereld. Het Nijlwater komt met grof geweld de smalle opening in en spuit naar beneden.

Op sommige punten sta je in de nevel door de grote kolkende watermassa. Toch staan hier nergens hekken of afrasteringen. Morgen gaan we de waterval van de onderkant bekijken.

Met de pont varen we weer de Nijl over.

Na de pont is het nog enkele minuten naar de 'Paara Lodge', waar we twee nachtjes blijven.
We zien gelijk al een olifant, die banjert rond op het hotelterrein.

Vandaag hebben we 375 km afgelegd. De Paara Lodge is een schitterend hotel aan de Nijl.' Paara'' betekent nijlpaard, die zitten hier nogal veel.

Er is een mooie tuin met zwembad en een pizzaoven.

Erg veel toeristen zijn er niet in deze periode. Het komt regelmatig voor dat er maar enkele gasten staan ingeschreven.
Een margarita cocktail met uitzicht op de Nijl, dit is het goede leven!

De wrattenzwijnen die hier rondlopen zijn wild, maar ze doen je niets als je uit hun buurt blijft.

Vervelender wordt het als je een nijlpaard, olifant of buffel tegenkomt. Om die reden mag je hier na het vallen van de avond niet meer lopen. En je mag absoluut nooit van het hotel naar beneden naar de rivier lopen. Doe je dat wel, dan is de kans op overleven gering.

We sluiten de dag af met een 'handleiding Oeganda' door Shindishi. Je mag je tanden hier niet met water uit de kraan poetsen, omdat er roest in het water zit en dat is slecht voor je hart. De medische verzorging in Oeganda is matig. Er zijn weinig ziekenhuizen en slechts twee op de vijf medicijnen zijn voorradig. Veel mensen op het platteland overlijden aan malaria, omdat ze de symptomen onderschatten. Aids is hier ook een groot probleem. Het eten is over het algemeen gezond hier. Junkfood bestaat eigenlijk niet, ook MacDonalds komt hier niet voor. Roken is hier taboe. Als er iemand in je vriendenkring rookt, probeer je hem daarmee te laten stoppen of je verbreekt de vriendschap.
Gedurende onze reis vertelt Shindishi met veel enthousiasme over zijn land. Hij overlaadt ons met feitjes over dieren, tot en met hun draagtijd toe.

We beginnen de volgende dag met een vijf uur durende gamedrive en we spotten gelijk hyena’s bij opgaande zon.

De hyena's hebben jongen en die zijn erg nieuwsgierig.

In enkele minuten zie je het lichter worden.

We zien een kudde buffels. Ze houden ons nauwlettend in de gaten.

Jackson hartenbeesten leven ook in kuddes.

Als je een enkel exemplaar tegenkomt, is hij verstoten, meestal door ouderdom, of omdat het dier niet mee kon komen met de groep.

In dit park wemelt het van de dieren en er is momenteel veel jong grut.

De orbi is het kleinste hertje hier.

De kob is een groter exemplaar. Net als bij de orbi's hebben alleen de mannen een gewei.

En hoe wankel sta je dan op je pootjes als je net geboren bent....

De Rothschildgiraffe komt veel voor in dit park.

De giraffe heeft van weinig dieren iets te vrezen. Alleen de leeuw vormt een kleine bedreiging.

We rijden in de jeep met open dak en de temperatuur is aangenaam.

Helaas komt stroperij hier veelvuldig voor, ook al beland je in de gevangenis als je betrapt wordt. Vaders stropen voor kun kinderen om schoolspullen te kunnen betalen en met de feestdagen wordt er gestroopt om vlees op tafel te zetten, een echte man zorgt voor vlees met kerst. :-(
Ook in Queen Victoria National Park, waar we later naartoe gaan, wordt gestroopt. Ook worden katachtigen, zoals leeuwen en luipaarden gedood. Nadat wij terug waren uit Oeganda zijn elf leeuwen vergiftigd. (Zie noot 1 )

Bij een nijldelta verlaten we de auto voor een plaspauze.
We lopen naar de kant van de Nijl, terwijl er krokodillen en nijlpaarden in het water zitten. Regel van onze gids is: ‘Als het niet common is, dan moet je het gewoon doen’.

Dat een nijlpaard een mens vanuit het water aanvalt, is zeldzaam, dus nemen we dat risico. Onze gids is overigens verder heel voorzichtig en kritisch.  Een andere regel die Shindishi steeds aanhaalt, is TIU: ‘this is Uganda’.
Maak je niet te snel druk en heb geen haast, want TIU!

Maar pas op voor het wrattenzwijn dat hier rondwaart.!  ;-)

Tegen lunchtijd keren we terug naar de Paara Lodge. Bij de veerpont speelt een blinde jongen met zijn band.

's Middags hebben we een Nijlsafari. Met een bootje gaan we naar de Murchisonwatervallen.

Een nijlpaard doet net of hij de boot wil gaan aanvallen.

Hippo’s zijn de gevaarlijkste dieren hier.

Vooral veel vissers worden gegrepen. De hippo zwemt onder hun bootje, keert het om en hapt de visser in tweeën.
Het komt regelmatig voor dat er een plasje bloed op het water drijft volgens onze gids. Vissers blijven het risico nemen.

Ook de krokodil heeft het hier naar zijn zin.

Het water trekt met dit warme weer veel dieren aan.

Olifanten, waterbokken en giraffen zijn afhankelijk van de Nijl en drinken hier iedere dag.

Maar voor de vogelliefhebbers is het hier helemaal een feest.

We zien onder andere kingfishers, ooievaars, reigers en bee-eaters.

Eindpunt van de trip is de Murchison Waterval.

De papyrusplanten zijn hier manshoog. En natuurlijk drinkt Robert een Nile Special op de Nijl  ;-)

De volgende dag weer onmenselijk vroeg op voor de gamedrive.



We gaan op zoek naar het luipaard, maar zelfs in de oude lodge van Idi Amin, waar hij zijn bushmeat in de weekenden nuttigde, was geen luipaard te bekennen. Vier luipaarden hebben de ruïne ingenomen. Een van de vier heeft jongen, ze leven solitair. Ze laten zich echter nu niet zien.

Een zorgzame bromvogelvader verzamelt materiaal voor het nest.

Een giraffefamilie knaagt gemoedelijk aan de acaciablaadjes.

Twee pubers storten zich in een schijngevecht.

Hoe donkerder de vlekken van de giraffe, hoe ouder hij is.

Een zittende giraffe tref je zelden aan. Deze dieren slapen, eten en rusten meestal staand. Giraffen kunnen heel lang zonder water en ze kunnen met twee uur slaap per etmaal toe.Ze zijn erg vriendelijk gestemd en de mannetjes hebben een knobbel midden op hun kop.

Buffels vormen het grootste gevaar voor de mensen die in dit gebied leven.

En dat terwijl het toch echt familie van de koe is.

Ook de hartenbeesten oefenen hun gevechtsskills.

Everzwijnen hebben zo’n kort geheugen dat ze, terwijl ze achterna gezeten worden door een leeuw, soms vergeten zijn waarvoor ze gingen rennen en weer achterom kijken, vaak met fatale afloop.

Olifanten zoeken verkoeling onder een acaciaboom.



Pas in de namiddag, als de zon minder fel wordt, zie je de dieren weer in het open veld komen.

Na de gamedrive verlaten we het Murchison Fall National Park en gaan we door naar het plaatjse Hoima.


Via Masindi rijden we naar Hoima

Onderweg stoppen we bij een typisch Oegandees gezin. Dit was niet ingepland, maar een wild plan van ons en de gids samen.

Hier woont Grolia. Ze is 23 jaar en heeft vijf kinderen.

Drie van de vijf zijn naar school. De jongste is een baby. Het oudste kind draagt het een na jongste kind op haar rug en is daar verantwoordelijk voor. Grolia is net water gaan halen bij de put, een eind lopen.

De buurkinden komen eraan, zodra ze ons zien.

Deze familie heeft meerdere hutten, een slaaphut, een opslaghut een kookhut, een wc-hutje en er is een nieuwe lemen hut in aanbouw. Het skelet van deze huizen wordt gevormd door bananenriet, dat erg stevig is. Daaromheen en tussendoor wordt klei gesmeerd. De geiten die rondlopen zijn voor de verkoop op de markt (als ze groot zijn). Geiten worden gehouden voor het vlees, niet voor de melk.

Ze kookt op een vuurtje in een pan van klei. In de slaaphut slapen de kinderen op matjes, zij en haar man delen een matras. In de tuin groeit van alles: cassave, avocado, bananen, mango, bonen, jackfruit, tomaten. Veel variatie in het menu is er niet, maar honger heeft deze familie niet.

De man van Grolia werkt bij een boer, zij doet het huishouden en zorgt voor de kinderen.

Er is een buurthond die de olifanten op afstand houdt.



De familie van Grolia is christelijk en gaat zondag lopend naar de kerk, ook een lemen bouwwerk.

Het enige wat Grolia koopt is zout en zeep. Verder groeit alles in de tuin en daar kunnen ze gezond van leven. Zuivel gebruiken ze niet. Een ei komt van de kippen die er lopen. Af en toe kopen ze vlees op de markt. Geld is nodig voor de schooluniformen van de kinderen en de schriftjes. School zelf is gratis.

De jackfruitboom bezwijkt bijna onder de zware vruchten.
We stappen weer in om verder te gaan en genieten ondertussen van de bedwelmende geur van de koffiebloesem.
Aan het begin van de avond komen we aan in ecoresort Miika.

,

Doordat er veel handelaren uit India kwamen, is de Oegandese keuken rijk aan Indiase gerechten en zijn de curry's zalig!

Primate Safari Lodge

Vandaag een reisdagje naar het zuiden. Onderweg komen we twee slipperverkopers uit Kenya tegen in oorspronkelijke kledij. Behalve slippers verkopen ze ook een medicijn tegen heel veel verschillende aandoeningen.

Oegandezen zijn gek op de boda boda, een soort brommer waar ze met zoveel mogelijk personen tegelijk op rondtoeren.

Shindishi koopt bananengin voor ons (heel sterk en zelfgestookt) en we kopen een jackfruit onderweg, die op de auto moet, vanwege de doordringende geur. De kok in het restaurant maakt hem die avond voor ons klaar.

Rond de bossen van Kibale Forest zijn uitgestrekte theeplantages. De eerste drie bladeren worden geplukt, op hout gerookt en gedroogd. De plaatselijke bevolking drinkt de thee. Rond het bos is er met opzet thee geplant. Het wild in het bos vindt deze begroeiing niet aantrekkelijk, zodat ze in het bos blijven.

En helaas zien we ook minder mooie taferelen, zoals een levend varken op een boda boda.

Primate Safari Lodge, onze stek voor twee nachten, is een paradijsje. Heel groen, een schitterende tuin en midden in de jungle.

We zitten hier op 1550 meter hoogte, maar het is heerlijk warm.

Een schitterende badkamer.

En mooie hemelbedden.

Wij hebben een luxe lodge met veranda.

We gaan direct de boel verkennen.

En zoals je verwacht in de jungle: veel beestjes!

In onze achtertuin (huisje baboon 9) zitten roodstaartapen in de bomen.

En ook hier weer de lekkerste vegetarische hapjes. Vegetarisch eten wordt hier altijd aangeboden als keus.


Kibale National Park

Het regent al vanaf vannacht en stevig ook. We hebben pech. We vertrekken tegen half zeven voor de chimpanseebriefing.

We krijgen een 'packed lunch' mee.  Gelukkig hebben we een drager voor lunch, water en fotospullen.
Onze gids loopt voorop met een geweer om eventueel groot wild af te schrikken. Achteraan loopt de drager.
We beginnen in het bos links van de weg naar de lodge, op zoek naar een chimpanseefamilie die nog niet echt gewend is aan mensen. Er leven 800 chimpansees in Kibale Forest. We zien mossen, paddestoeltjes en een pad, maar nergens een chimpansee.

.

De groep die wij bezoeken in de ochtend is dus niet aan mensen gewend. Ze zitten hoog in de bomen, erg hoog, ze zien ons wel, maar door de regen blijven ze heerlijk in hun nest liggen. Ze maken iedere avond een nieuw nest en zijn zes keer zo sterk als een mens.  De route hiernaartoe is overigens best pittig. Door de regen is alles blubberig. Het valt niet mee om je bij deze hoogteverschillen staande te houden en het tempo ligt hoog. Na uren wachten en lopen is er nog niets gebeurd en gaan we op zoek naar een andere groep. We lopen weer uren en zien niets. Wel af en toe wat aapjes hoog in de bomen.

Na lang lopen en zoeken, steken we de weg over naar het gebied waar de ‘makkelijke’  groep zit. Door de regen hebben we alleen hoog in de bomen apen gezien en in de middag is de kans groot dat we chimpansees van dichterbij zullen zien.  Al vrij snel zien we de familie.

Deze chimpansees zijn niet bang voor mensen, maar doen alsof we lucht zijn. Ook hier duurt het uren voor er enige actie is. Ze zitten minder hoog in de bomen en je moet oppassen dat er niet op je geplast of gepoept wordt, alhoewel dat wel geluk schijnt te brengen ;-)

De chimps hebben als vijand de python en ze vechten met red colobusapen, die de chimpansees uitdagen, maar het altijd verliezen. Ze worden vaak gegeten door chimpansees.

Zo tegen vier uur komen de eerste chimpansees uit de bomen en gaan beneden scharrelen. Dan zijn we ineens getuige van een spektakel. Exleider Magezi. (46 jaar oud) komt naar beneden, luid schreeuwend. De nieuwe president, Totti, is 23 en heeft vorig jaar de macht overgenomen. Ook hij krijst het uit. Er wordt achter elkaar aangerend, gegild en in en uit bomen geklauterd.

Als chimpansees stuiten op een andere familie, dan wordt er hevig gevochten. Ze doden dan de leider en scheuren hem in twee stukken om aan te geven dat hij dood is. Alle kinderen in die familie worden gedood. Het in de gaten houden van het territorium is dus heel belangrijk en de taak van de mannen in de groep.

Als de leiders naar beneden komen, moeten we stil blijven staan en stil zijn, maar ook bij ons gegil en je bent geneigd achteruit te deinzen.

Zo snel als dit toneelstuk begon, zo snel is het ook weer stil in het bos.  

Moe, vies en zeer voldaan komen we weer aan bij de Primate Safari Lodge, waar we de fotobeelden vieren met een bananengin.

Queen Elisabeth park

Vandaag gaan we weer even verder naar het zuiden hobbelen over de rode wegen en worden we weer getrakteerd op de "African massage...'

Kindertjes roepen 'mzungu' naar ons, wat 'blanke' betekent.

Onderweg hebben we drie soorten bananenplantages gezien: de kleine handbanaan, de bierbanaan waar gin van gemaakt wordt en de stoofbanaan. Ook onderweg nog een stukje jackfruit van een verkoper geproefd. En ook hier weer uitgestrekte theeplantages.

We komen langs verschillende kratermeren. (Noot 4)

Onderweg zien we een rouwende familie.

Doden worden in de achtertuin tussen de bananenplanten begraven en begraafplaatsen bestaan alleen voor mensen die geen familie hebben. Ook mensen uit de steden worden op het platteland bij familie begraven. De familie rouwt vier dagen als iemand sterft.

Even een fotootje maken op het punt van de evenaar. De weg naar rechts gaat naar Congo, daar is het momenteel niet veilig. Een gekuifde zwarte arend wil graag op de foto.

Vandaag is het weer behoorlijk warm in het Queen Elisabeth Park, wat een beetje jammer is, want veel dieren schuilen of zijn naar de drinkplaats waar we niet bij kunnen komen. Daar zijn geen wegen naar toe en de gids moet verplicht op de wegen blijven, anders riskeert hij een boete van 150 dollar.

Deze twee buffels hebben vriendschap gesloten. Ze zijn verstoten van de kudde. Waarschijnlijk door wangedrag, vaak agressief machogedrag.  Buffels die zich niet gedragen of afwijken, worden verstoten. Deze buffels zijn gefrustreerd en daardoor voor mensen levensgevaarlijk.

Dit park heette eerst het Kazinga National Park, totdat de koningin van Engeland een keer langskwam.

We zien veel waterbokken, die niet voor hun leven hoeven te vrezen, omdat ze oneetbaar zijn (ze stinken en smaken vies).

Ook herten kunnen verstoten worden van de kudde. Dat gebeurt meestal als ze niet meer mee kunnen komen.

Na een tijdje rijden ziet onze Shindishi een luipaard in een cactusboom.

Hij ligt te puffen, heeft het warm en heeft net gegeten. Als we te lang blijven kijken, springt hij uit de cactus.

 Een enorme olifant jaagt een nijlpaard uit een modderpoel. Hieronder het stripverhaal. ;-)

Olive baboons steken in de namiddag de weg over. Vrouwtjes dragen baby's op de buik als ze nog erg klein zijn.
Later verhuist de peuter naar de rug.

Deze groene bavinen zijn omnivoren. Ze eten planten en kleine dieren.

Ze leven in haremverband, maar de verhoudingen kunnen wisselen.

Ook olifanten steken in de namiddag over om te gaan drinken bij de rivier.

Een kleine hobbelt mee.

Wat hebben we vandaag weer veel gezien!

Nog even een lonesome buffel op de foto en door naar het volgende resort.

We bereiken de Mweya Safari Lodge als het al donker is.

En ook hier weer is het eten uitstekend voor vegetariërs.

We krijgen een heerlijke avocado gevuld met salade vooraf, een aardappel-groentesoepje, dan rijst met groentetempura en als toetje een bosbessentaartje.

Weer onmenselijk vroeg op en in het donker het stukje naar de receptie gelopen (we zitten in de laatste tent, nummer 53).
In het donker lopen kan gevaarlijk zijn, omdat er hier nogal wat hippogespuis rondloopt.
Ontbijt op bestelling met omelet, tomaat met spinazie, baked beans, hash brown, koffie en een soort bananenbrood. Stevig ontbijt dus.

We beginnen met een game drive, waarbij we eerst niet zo veel zien: wat waterbokken, kobs. Toen nijlpaarden in een poeletje die ruzieden, omdat het eigenlijk te droog en te klein was voor vijf hippo’s.

Even omlopen naar de andere kant, misschien is daar nog plek... ;-)

Veel dieren zoeken verkoeling in de modder. We zitten aan het eind van de droge periode, dus de modderpoeltjes zijn schaars.

Het zoutmeertje met de zoutpannen heeft heel lang voor ruzie tussen regering en lokale bevolking gezorgd.

De regering wilde het voor natuurconservering, maar de lokale bevolking zag haar inkomsten in gevaar komen. Uiteindelijk heeft de lokale bevolking gewonnen en heeft iedere familie in de buurt een zoutpan. De vrouwen zorgen voor het verzamelen van het zout (in de droge periode duurt dat een week).  De mannen gaan naar het midden van het meer, waar ze in de droge periode tot hun middel instaan. Ze hakken met een scherpe metalen staaf een brok uit de harde bodem en nemen dat met een touw mee. Dit is gevaarlijk werk, want als ze uitglijden en kopje ondergaan, komt zwavel uit het water in hun oren, direct in hun hersenen en dat is dodelijk. Ze moeten sowieso hun hele lichaam goed beschermen tegen de zwavel. Zieke dieren komen met wonden juist op zwavel af om te genezen, ze baden in het zoute water.



De zoutfabriek is in Kampala. Er was hier een zoutfabriek, maar Idi Amin betaalde de Duitsers die hem runden te weinig, waardoor hij verroeste.

We rijden een klein vissersdorpje in.

Vrouwen doen de was in de rivier, de vis wordt binnengehaald.

Het ziet er allemaal heel vredig en lieflijk uit; hamerkoppen lopen om de boot, maar zes op de tien mensen hebben hier aids.

De vissers tonen hun vis (tilapia en lungfish).

Dit is een erg gevaarlijk beroep, omdat de vissers het meer moeten delen met de hippo’s en krokodillen.
Regelmatig valt een hippo aan. 

De kerk is net als de huisjes van leem. Daken zijn vaak van golfplaat.
In het meer zien we twee nijlpaarden elkaars bek tegen elkaar houden. Ze vergelijken op deze manier wie het oudst is. Aan de andere kant van het meer ligt Congo.

Is er vuilnis? Dan zie je ook maraboes. Maraboes hebben van niemand iets te vrezen, hun vlees is giftig en mensen laten de maraboes met rust.

Dit vissersdorp ligt in het wildpark en dat zorgt voor problemen: conflicten tussen mens en dier. Nadat we terug zijn in Nederland bereikt ons het trieste nieuws dat er elf leeuwen vergiftigd zijn door deze vissers. (Noot 1 )

Het leven is hier dus niet ongevaarlijk, want olifanten bivakkeren naast je deur.

De hele familie neemt hier een modderbad.

En een uurtje later...............................het probleem bij de nijlpaarden is nog niet opgelost.

Dit moeten ze toch zelf oplossen, dus we keren terug naar ons resort. Lekker even op onze veranda bij ons huisje zitten en genieten van het mooie uitzicht.

Vanmiddag gaan we dit water beter bekijken en we krijgen al een voorproefje, want in de verte zien we olifanten, buffels en nijlpaarden.

Misschien vanmiddag na de boottocht tijd voor een frisse duik?

Maar eerst lunch!

We varen het Kazingakanaal af naar Lake Edward.

Het natuurlijke Kazingakanaal verbindt Lake Edward met Lake George.

Drie groepen dieren gaan hier gemoedelijk met elkaar om.

Olifanten, buffels en nijlpaarden lijken elkaar helemaal te accepteren.

Buffels begluren nieuwsgierig de boot of nemen een badje.

"Kom nooit tussen een nijlpaard en het water," luidt het advies in veel reisboeken.

'In het Queen Elizabeth National Park is dat een moeilijke opgave.

Nijlpaarden zijn hier overal!

Het Kazingakanaal is 'the place to be' voor nijlpaarden.

Maar ook vogelspotters komen hier aan hun trekken.

En er zijn pelikanen te zien.

Een krokodil ligt uit te buiken op de kant.

Vanaf het kanaal kun je ons huisje bovenaan zien liggen, maar we begrijpen dat we daar niet naartoe mogen wandelen. ;-)

Je zou er bijna slaap van krijgen, dus we keren terug naar ons resort.

De rest van de middag zijn we vrij en verkennen we het terrein op ons resort.

We krijgen bij het hotel gelijk al een showtje van een groep mongoose die wrattenzwijnen aan het ontteken en ontluizen zijn.

De zwijntjes gaan er echt voor liggen, met hun ogen dicht, ze vinden het heerlijk!

Vanaf het terras hebben we een schitterend uitzicht over het meer.

Een sunbird vliegt af en aan naar haar nestje.

We slapen in een luxe loungetent.

Ook hier mogen we ’s avonds niet naar onze tent lopen. Een paar weken geleden zaten er precies onder de veranda bij onze tent nog een paar hippos en ze vallen gegarandeerd aan. Je hoort ze ook niet aankomen, want ze hebben een soort spons onder hun poten.
Twee maanden later, als we alweer thuis zijn, krijgen van een ranger het bericht dat het 3-jarige zoontje van een andere ranger van de Mweya Lodge opgegeten is door een luipaard. (noot 2)

Ishasha


Vandaag rijden we van Kasese naar Ishasha. Ishasha ligt op de grens met Congo, we rijden nu naar het zuidelijke deel van het Queen Elisabethpark. En als de olifanten niet in de weg lopen, is er wel iets anders aan de hand ;-)

Visarenden en vissers zijn met hun middagmaal bezig.

We moeten hier voorzichtig rijden.

Een zwarte kuifarend overziet zijn jachtterrein.

Bij Ishasa hadden we geluk, we troffen gelijk drie leeuwen in een vijgenboom.

Het waren twee vrouwtjes en een mannetje, erg jong nog (ze hebben nog stippen op hun poten).

En erg lui, er was weinig beweging in te krijgen.  

De boomklimmende leeuwen komen alleen hier voor.

De vijgenbomen lenen zich hier prima voor door hun horizontale takken. De leeuwen klimmen in de bomen, omdat het er koeler is en als het gras vochtig is, vinden ze de boom prettiger, ze hebben bovendien zo goed overzicht en minder last van vliegen.

Even verderop ligt een luipaard in een boom.

Aan haar buik te zien, is deze dame zwanger.

Wat een geluk vandaag! Drie boomklimmende leeuwen en een luipaard.

Nog even terug naar de leeuwen, is er al enige actie?

Nog niet echt....

Het is ook op het heetst van de dag.

Topi’s zijn herten die lijken op hartebeesten. Ze hebben alleen donkere vlekken op poten, flanken en kop.

Veel dieren gaan hier van ouderdom dood. De karkassen worden opgegeten door gieren en maraboes.

Als het einde van de dag nadert, worden de vogels actiever. Koekoek en kingfisher zie je hier veel.

Op de 'matingplace' worden de krachten gemeten.

De opperhoofden van de buffelkudde houden ons in de gaten.

We zien zo veel dieren, dat je je niet voor kunt stellen dat er vóór het bewind van Idi Amin nog veel meer dieren waren.

Ishasha Wilderness camp is ons volgende logeeradresje.

De inrichting is geweldig mooi, ook al zitten we in een tent.

Je mag ook hier na zonsondergang niet alleen buiten lopen. Er zitten hier leeuwen,luipaarden, buffels en nijlpaarden.
(noot 2)

We krijgen een telefoontje mee voor communicatie. Er zijn maar drie tenten bezet.

We zitten aan de rivier, die behoorlijk stroomt. Het doet allemaal erg idyllisch aan. Het uitzicht is fantastisch.  

De douche is heel grappig hier. Op verzoek hangen ze een jerrycan met warm gekookt water op. Lekker douchen, terwijl er een mannetje staat te wachten om de tweede jerrycan aan te sluiten en op te hijsen, hilarisch!

Een hornbil maakt een enorm lawaai. Hij heeft een nest.

Na de avondgamedrive hebben we ons geïnstalleerd bij de vuurkorf en lekker genoten van het geluid van de rivier, kikkers, vuurvliegjes en cicaden.

Twee kakkerlakken, een flesje met likeur en twee glaasjes en een briefje als welterusten.

O wat was het hier leuk! Hier hadden we zeker langer willen blijven, maar we moeten we weer door.


Bwindi National Park


Onderweg naar Bwindi zien we de laatste olifanten van onze reis.

Een 'lonesome man' en aan zijn oor te zien een behoorlijke vechtersbaas.

We stoppen bij een koffieplantage.

Overal in Oeganda zie je bakstenen in de zon drogen.

Zodra ze redelijk droog zijn, worden ze gebakken en zijn ze geschikt voor huizen van mensen die dat kunnen betalen.
Ook zie je veel mensen aan de kant van de weg steentjes kapot slaan om cement te maken. Het is een gevaarlijk beroep, want ze hakken stukken steen uit de rots en af en toe komt er een enorm brok naar beneden zetten.

Ondertussen pruttelen de bonen, het belangrijkste onderdeel van iedere maaltijd hier, op een vuurtje voor de lunch.

En we rijden weer verder in zuidelijke richting.

Ondertussen komen we door kleine plaatsjes en zien we veel schoolkinderen langs de weg.

Ons volgende stekje voor twee nachten is in Mahogany Springs Lodge.
We zitten hier op 1700 meter hoogte, dus het voelt hier heerlijk koel aan.

Van drie tot zes hebben we een communitywalk. Maar eerst lunch!

We bezoeken met een gids van hier drie dorpjes wandelend en komen langs de medicijnman.

Hij heeft tegen ieder kwaaltje een middel, maar als je echt naar het ziekenhuis moet, dan begeleidt hij je en trekt hij zijn pak aan.

We leren dat er vijf soorten bananen zijn (om rauw te eten, voor sap, voor gin, voor grillen en om te koken).

Jonge kinderen zijn 's middags vrij, de oudere kinderen zitten de hele dag op school.

Kinderen moeten in Oeganda verplicht naar school.

Er is controle op, maar die is niet waterdicht. Kinderen dragen naar school een schooluniform. Dat is het enige dat ouders voor school moeten betalen, maar ook dat is voor sommige ouders al heel veel.

Als je te veel bananengin drinkt, word je dronken ;-)

Onze gids wil dat we zo snel mogelijk doorlopen, maar het is wel grappig...
Huisjes van baksteen, maar daar is alles mee gezegd.

We bezoeken een Pygmeeënfamilie (Batwa).

Daar wordt een heel toneelstuk opgevoerd door het opperhoofd.

En krijgen we dans te zien.

We sluiten af bij de womencommunity, waar vrouwen textiel verwerken tot mooie dingetjes en daardoor een vast inkomen hebben. Voor het gebouw staat een boom vol met wevernestjes.

Het begon te regenen en we zijn met een plu teruggelopen naar ons huisje. Het regenseisoen zit er aan te komen.
In ons huisje een mooie kamer, klamboes en alles in gereedheid voor de nacht:

Een kruik (Oegandezen vinden het hier koud!) en een lief gedichtje! Wat lief is dat allemaal hier, de service is echt overweldigend!

DE DAG!
Vandaag de gorillatrekking!



Opstaan om kwart over zes, ook al waren we al veel vroeger wakker. We zijn met in totaal acht toeristen, dragers, een bewaker, een gids en twee rangers. We moeten eerst een aardig stukje rijden om te starten, zo'n dertig kilometer. Daarna te voet door de jungle. In eerste instantie viel het mee, maar het werd steeds zwaarder. We waren blij met onze goede conditie. En we waren erg blij met onze porters. We hadden er ieder een en die droegen niet alleen onze rugzakken, maar gaven ons een handje en een kontje, zorgden voor humor, uitleg en steun. En reken maar dat het echt zwaar is als je deze route moet afleggen: het is warm, vochtig, er is weinig zuurstof door de hoogte, de paden zijn steil en glibberig. Er leven in totaal nog zo'n 700 à 800 gorilla's, verdeeld over Congo, Rwanda en Oeganda. In Oeganda leven 400 gorilla's.

Na uren wandelen vinden de trackers de gorilla's.

Maar de gorilla's verplaatsten zich steeds, dus moeten wij dat ook.

En zij zijn dan toch wat handiger daarin dan wij.

Uiteindelijk vinden we ze in een dal. We kunnen ze tot op twee meter benaderen.

De silverbackmacho laat zich duidelijk zien en horen met zijn gegrom.

Er is ook een baby.

Twee keer vinden ze dat we te dichtbij komen en wordt er gedreigd.

Na een uur moeten we weg. Dat is de afspraak.

We lopen een korte route terug van een klein uurtje en zijn heel blij dat we dit hebben meegemaakt!

Afscheid genomen van de rangers, porters, gids en beveiliger en een certificaat gekregen voor deelname.

We hebben het vandaag gelukkig droog gehouden, maar die nacht begon het te regenen!

Maar we liggen heerlijk droog in onze luxe safariloungetent en Billy de kat blijft een nachtje bij ons logeren.

Vandaag verlaten we het Bwidipark.

Zodra je National Park verlaat, zijn er weer de theeplantages om het wild tegen te houden. We zien nog wel aapjes.

Waar de drie landen samenkomen: Congo/Rwanda/Uganda zien we vijf vulkanen op een rij.

En natuurlijk weer overal kindertjes die naar ons zwaaien.

Als je stopt, rennen ze direct naar je toe.

We hebben kleurpotloden voor ze meegenomen en die vinden gretig aftrek.

De kraanvogel is de nationale vogel van Oeganda en ook die weet Shindishi nog voor ons te spotten.


Lake Bunyonyi

Lake Bunyonyi ligt vlakbij Rwanda.

We zitten weer in een schitterend hotel met uitzicht over het meer: Bird Nest Resort.

We lunchen (bruschietta, spaghetti arabiata, salade) en installeren ons bij het ecozwembad.

De zon is pittig warm, ook al zitten we op 1632 meter hoogte.

Lekker een middagje lezen en luieren en smoothies drinken.

 

Mbura National Park

Na een uurtje of vier rijden( laatste stukje weer verharde weg), komen we aan bij een van de kleinste parkjes van Oeganda.

Onderweg ondervinden we verkeershinder..........
De toppers van dit park zien we gelijk: impala, zebra en eland. Er is hier nog maar één leeuw en die zien we natuurlijk niet.

Wrattenzwijnen genieten van de verkoelende modder.

Impala's en zebra's hebben we nog niet eerder gezien in Oeganda. In de andere parken waar we waren, komen ze niet voor.

De Mihingolodge is ook weer een waar paradijsje met een mooie bar en een loungeruimte.

Het ecozwembad kijkt uit over de savanne.

Ook hier zouden we wel weer een week kunnen doorbrengen.

Oegandezen eten over het algemaan erg gezond.

Na de lunch gelijk naar de boattrip op het Mburameer.

Het wemelt hier van de hippo’s, er zijn er zeshonderd in totaal in dit kleine meer, verdeeld over verschillende scholen.

De (purper) reiger is hier wat bonter dan bij ons.

Maar ook gek op visjes.

Een enorme python doet een middagdutje.

Vogelspotters kunnen hier hun hart ophalen.

Kingfishers en verschillende kleuren.

De visarend is enorm en ook de nesten die hij maakt zijn indrukwekkend.

Soms is jagen vanaf de grond makkelijker.

Een longvis wordt gevangen.

Met je bootje door de manshoge papyrussen varen....

Maar pas op voor deze joekels, ze kunnen wel 1000 kilo wegen.

Nijlpaard smaakt naar vis en het dier werd in de zeventiger jaren bejaagd om zijn vlees.

Daardoor heeft hij nu nog steeds een hekel aan mensen.We zien ze van heel dichtbij, maar ze duiken onder als je te dichtbij komt.

Opwarmen of opdrogen, het zonnetje is heerlijk!

Vandaag onze laatste gamedrive.

 

Mburo wordt de zeebrahoofdstad van Oeganda genoemd.

In dit kleine park leven er ongeveer 7000.

We zien opvallend veel jonge dieren.

Topi's vinden het heerlijk om hun kop in de modder te duwen.

Een vervetaapje maakt een hoog piepend geluid. Waarschijnlijk zoekt ze haar jong.

Gieren wachten geduldig op een prooi. De mens is de grootste vijand van de dieren hier.

Een laatste blik over de savanne.

We rijden terug naar de lodge en genieten nog even van de mooie omgeving.

Om ons huisje te bereiken, moeten we een klim maken over een rotsformatie die 's avonds niet verlicht is. Gevolg is dat we verdwalen.

Ons huisje bestaat deels uit steen, deels uit tent.

De veranda kijkt uit over de savanne

Het interieur is mooi en we hebben een romantisch hemelbed.

De badkamer is open en kijkt uit over het groen.

Het enige bezwaar is, dat ons huisje 's avonds onvindbaar is.

Onze laatste nacht in Oeganda.

Deze avond geeft professor en astrofysicus Donald Kurz een lezing over de sterren.


Mbamba swamps Lake Victoria

We rijden weer terug naar het noorden op verharde weg en bananeverkopers maken zich op voor verkoop op de markt.

Onderweg naar het vliegveld stoppen we nog voor een laatste boottochtje in de wetlands van Entebbe.

We zijn bij Lake Victoria, de swamps van Mambamba.

We stappen in een houten boot, zonder bescherming tegen de zon.

We varen door modderig, ondiep water.

Nijlpaarden en krokodillen zul je hier om deze reden niet vinden, maar vogels hebben het hier helemaal naar hun zin.

Maria, onze gids, vertelt over de vogels en de bloemen die we hier zien.

De papyrussen waar we langs varen zijn indrukwekkend. Maar we zijn op zoek naar een speciale vogel: de shoebill met zijn grappige bek.

Plotseling hoort Maria de roep van de shoebill en even later zien we hem. (noot 3)
Er zijn hier nog maar negen shoebills over. De vissers zagen de vogel als concurrent en hebben hem bijna uitgeroeid.

De hamerkopvogel zien we ook hier weer. De nesten die hij hij maakt zijn gigantisch, met zelfs twee verdiepingen om vijanden te misleiden. Hamerkoppen stelen was die buiten hangt te drogen om de binnenkant van hun nest te bekleden.

We nemen afscheid van het mooie Oeganda.

Een kort ritje naar Entebbe, afscheid van Shindishi in een restaurantje bij het vliegveld en om half twaalf in de avond vliegen we terug.

Oeganda is een absolute aanrader: vriendelijke mensen, mooie natuur, veel dieren, heerlijk eten, prachtige lokaties.
We komen zeker terug!

 

Noot 1 - Leeuwen vergiftigd in Queen Victoria National Park.

https://www.nu.nl/dieren/5220050/elf-leeuwen-dood-aangetroffen-in-nationaal-park-oeganda.html

https://blog.nationalgeographic.org/2018/04/27/opinion-poisoning-of-ugandan-lions-highlights-africas-rural-poverty-crisis

http://allafrica.com/stories/201805020192.html

https://www.newvision.co.ug/new_vision/news/1476517/suspected-poacher-killed-mgahinga-national-park

https://www.facebook.com/els.vanhall/posts/10217079178158633

Noot 2 - Kind gegrepen door luipaard bij Mweya

https://www.mirror.co.uk/news/world-news/breaking-toddler-3-snatched-eaten-12495315#ICID=Android_DailyRecordNewsApp_AppShare

Noot 3 - De Shoebill

https://www.thedodo.com/in-the-wild/shoebill-bird-photos-rare

Noot 4 - De kratermeren

https://www.facebook.com/els.vanhall/posts/10217198664505717

Bekijk ook ons Albelli fotoboek online!


 

 

Naar Boven